Bir insan doğduğu anda ilk olarak Dünyadan alıyor bunu nefesle gerçekleştiriyor. Sonrasında dünyaya yuvadan getirdiği sevgi enerjisini veriyor.
İlk olarak hayattan almakla başlıyoruz çoğumuz bunun farkında değiliz. Biz hep etrafımıza verici olduğumuzu söyleriz oysa bilincimiz ilk aldığımız nefesi borç kabul ediyor bu nedenle de bir türlü alma verme dengesini kuramıyoruz. Oysa ilk doğum anında o kadar yoğun bir sevgiyi dünyaya indiriyoruz ki… Dünya bu sevginin farkında ve gelen varlığa seve seve nefes alması için havayı veriyor.
Hep borçlu olduğumuzu düşündüğümüz için almakta zorlanıyoruz. Almakta zorlandığımız için de terazinin endazesi şaşıyor. Evrende var olan alma-verme dengesi gereği bir şeyleri almak zorundayız. Biz bize sunulan hediyeleri almadığımız için terazinin denge de olması için hayatımıza hastalıklar, kilolar, borçlar… geliyor.
“Almayı sevmiyorum” dememek gerekiyor. Eğer hayatımızda bolluk istiyorsak almayı kabul etmeliyiz. Şu an için simyayı tam olarak hatırlamış değiliz ki kendi altınımızı kendimiz yaratalım. Dışarıdan gelen parayı kabul edemediğimiz için de bolluk çeşmesini kapatıyoruz işte.
“Ben evrenin bir parçasıyım. Alma-verme dengesini hayatımda oluşturmayı kabul ediyorum. Bunun için almayı ve vermeyi kabul ediyorum. Yaptığım bu işlemle sevginin dolaşımına katkıda bulunuyorum. Borçlu olma bilincimi sevgiyle alma-verme dengesi bilincine dönüştürüyorum.
Bu dengeyi oluşturmam adına bana bu dersi almamda yardım eden tüm yol arkadaşlarıma teşekkür ediyorum. Onları affediyorum. Onlardan af diliyorum. Onları seviyorum bu zor derste bıkmadan beni zorlayarak yanım da oldukları için. Kendimi ve onları özgürleştiriyorum. Tüm geçmiş şifalandı. Gelecek aydınlandı. Şükürler OLsun…”