Yaşamın mucizelerinden biri affetmektir. Bu mucize yaşamda zor elde edebildiğimiz deneyimlerdendir. Affetmeyi başardıktan sonra her şey farklı bir boyutta yaşamımızda var olur.
Affetmeyi ruh boyutunda kendimize yaşam deneyimi olarak seçtiysek önce affedebileceğimiz insanların var olması gerekir. Bu insanlar biz affetme deneyimimiz olduğunu fark edene kadar bize haksızlık yaparlar, canımızı acıtırlar. Bu yaptıkları her şeyi daha dünyaya gelmeden biz onlardan istemişizdir. Bu nedenle onları suçlamak beyhude bir çabadır. Bazen o insanlar bizim üzerimize çok gelmeseler de biz onlara yaşamımın bu alanı bana ait dur daha fazla gelme demeyi başaramadığımız için kendimize olumsuz duygular besler ve kendimizi affetme deneyimini gerçekleştirmemiz gerekir. Kendimiz ya da bir başkası affedilecek bir davranış yaptıysa bu bizim yaşam deneyimimiz içinde olduğu için tüm bu durumları yaşamışızdır.
Ruhumuz affetmeyi deneyimlemeyi seçtiyse egomuzu ikna edelim. Boşu boşuna ne kendine ne de diğer insanlara kızmasın, onlardan nefret etmesin. Eğer o affetmeyi reddederse isimler değişir ama yine affetmesini gerektirecek olayları yaşar. Önce dış çevreden insanlar affetmeyi öğretmek için gelirler, biz onlardan kaçıp affetme eyleminden uzak duruyorsak etrafımızdaki çember gittikçe daralır. Daha uzak akrabalar, daha yakın akrabalar, ebeveynler, çocuklar, eş ve en son kendimiz hatta belki Yaratan affetmeyi bize öğretene kadar sürekli zorluklar yaşatır.
Bu kadar direnç göstereceğimize affetmek çok daha az direnç ortaya çıkaran bir durumdur. Affettikten sonra yaşamınız ve siz hafiflersiniz. Neden affetmeyerek o kadar insanın yükünü sırtınızda taşırsınız ki?
Haydi, hep birlikte affedelim.
Kendimi ya da başkalarını affetmeme engel olan tüm hatalı verilerim ve anılarım üzgünüm, özür dilerim. Bu zamana kadar sizi fark etmediğim için lütfen beni affedin. Bana arınma fırsatı verdiğiniz için teşekkür ederim, sizi seviyorum.